07 marzo 2014

Premio AEMO de 2013, Olivo del Arroyo Carnicero, Málaga

AUTÉNTICA CATEDRAL...
Publicado por AEMO. Asociación Española de Municipios del Olivo
 
Auténtica Catedral de madera viva, que se alza en tres troncos de más de 7 metros de perímetro cada uno y datado fehacientemente como milenario por la Universidad de Córdoba, este majestuoso prodigio de la naturaleza se convierte en el primer olivo de Andalucía en alzarse con el Premio AEMO al Mejor Olivo Monumental de España.
      Viernes 5 de abril, doce de la mañana. En una sala de la Universidad de Córdoba nos reunimos los de AEMO, con los miembros del jurado para elegir el mejor olivo monumental de España.
      Tocaba valorar el Olivo del Arroyo Carnicero, de Casabermeja, y los profesores Luis Rallo y Diego Barranco, disertaban:
      “Podemos afirmar, científicamente, que las tres patas provienen de la misma raíz… que es la de un olivo silvestre o acebuche, porque lo hemos comprobado genéticamente, también que la parte aérea de esas tres patas son injertos de la misma paleovariedad, de momento, no catalogada” afirmaba Luis Rallo.
      “Tiene más de 1000 años, así lo certificamos en la Tesis de Concepción Muñoz, probablemente nos encontremos ante el ejemplar que demuestra que el comienzo de la olivicultura en las provincias andaluzas mediterráneas, Málaga y Almería, se llevó a cabo por sobreinjerto” sentenciaba Diego Barranco.
      Llamamos a Concepción Muñoz, probablemente la investigadora que más sabe de olivos monumentales, porque no ha podido asistir pero conoce bien este olivo y nos dice vía telefónica que, de todos los que he visitado en Andalucía,“es el olivo más monumental y más bello
”.

- Profesores, ¿Entonces ya tenemos fumata blanca?, preguntamos “Si, esta es nuestra elección: el Olivo Carnicero, toma el boli y escribe…“, me dice Luis, con la autoridad del que fue mi profesor:

FALLO DEL JURADO DEL PREMIO AEMO AL MEJOR OLIVO MONUMENTAL DE ESPAÑA 2013: Al Olivo de Arroyo Carnicero del municipio de Casabermeja (Málaga)
Se premia el valor histórico y monumental de este olivo cuya edad se estima en más de 1000 años. Se trata de un olivo de una paleovariedad no catalogada hasta la fecha que se encuentra injertada en un olivo silvestre.
      Las provincias de Málaga y Almería son ricas en este tipo de olivos que explican el comienzo de la olivicultura en las comarcas andaluzas mediterráneas: sobreinjerto con patrón acebuche y parte aérea las paleovariedades mejor adaptadas en aquel entonces.
      La candidatura de este olivo ha sido presentada por el Ayuntamiento de Casabermeja, a través de su alcalde Antonio Domínguez, y se encuentra situado muy cerca de la población, en dirección a Villanueva de la Concepción junto al arroyo del que toma el nombre.
      Al presentarlo al Premio nos confesaba el alcalde que este olivo es poco conocido por la población autóctona, y que en el Ayuntamiento fueron animados por el Dr. Francisco Lorenzo a presentar la candidatura.

     Desde AEMO nos hemos comprometido a visitarlo esta primavera, con los profesores Barranco y Rallo para investigar su variedad con los lugareños, ya que no está datada en la base de datos genética de la Universidad de Córdoba, y así incluirla en el catálogo de variedades con su nombre. Así mismo su material vegetal será reproducido e incluido en el Banco de Germoplasma de esta Universidad.
      Esperemos que este reconocimiento sirva de acicate e impulso para que el Olivo del Arroyo Carnicero, patrimonio natural único, sea más conocido en su provincia y suponga un recurso más para el turismo de esta bella comarca malagueña a caballo entre la Axarquia y Antequera.
 
 https://www.aemo.es/page/historial-de-premios-olivos
-----

06 marzo 2014

Slope Point, los árboles bandera

SLOPE POINT - Nueva Zelanda (Isla Sur)
Árboles bandera

Slope Point es el punto más meridional de la Isla Sur (Nueva Zelanda). Las corrientes de frío aire del océano Antártico recorren 2.000 kilómetros sin encontrar tierra hasta llegar a este lugar.
     La fuerza extrema y constante de estos vientos ha conseguido modelar en mágicas formas a los árboles, en formación "bandera".
     Slope Point es un lugar casi deshabitado (en un radio de 8 kilómetros viven 58 personas). Los pastores, para intentar proteger a sus animales del persistente viento, plantaron árboles. Al crecer las ramas se orientaron al norte por la fuerza de los vientos del Polo Sur. 
En estas fotografías se puede apreciar la singular belleza de este lugar; creado por la Naturaleza y por el hombre.


-----

05 marzo 2014

MOLLÁMONOS POLO RÍO



Para entender a la plataforma y a los sarrianos os acercamos el MANIFESTO da Plataforma Sarriana polo Río

– Leido no Malecón de Sarria 23 febreiro 2014.

“Atopámonos nunha paraxe que non debemos deixar de apreciar a pesar de tela diante de nós a diario. O modo en que se distribúe a auga do río, as pontes, as ribeiras, son o froito da sabidoría dos nosos devanceiros e o labor lento e calado da natureza.
É evidente que ten habido equivocacións e que non fomos dabondo coidadosos e mantedores deste tesouro, pero quizais por ter vivido moito tempo de costas ao río a esencia desta contorna está conservada en gran medida.
Nestes tempos nos que a nosa sociedade comeza a estimar e pór en valor esta herdanza recibida, se nos presenta, a base de feitos consumados, unha obra na que se despreza e esnaquiza sen rubor a única paraxe que podemos amosar aos nosos visitantes e a nós mesmos como parte de esa veiga orixinal pola que pasaron vellos reis antes de chegar a Vilanova de Sárria, no seu camiñar cara Compostela.
A obra que se está a facer vai destruir esta canle natural do río, de ribeira a ribeira eliminando, case por completo, o noso patrimonio histórico-artístico, etnográfico, cultural, ambiental e paisaxístico do corazón da zona baixa de Sárria.
Derrubarase a ponte dende a que estamos a falar e a ponte que tedes á vosa esquerda; a centenaria ponte do Toleiro e a ponte da rúa Calvo Sotelo (antiga ponte de Ferro, do século 19). Derrúbase un petril medieval da ponte Ribeira, que tedes a vosa dereita ao final do paseo, eliminarase case que todo vestixio do antigo muíño, presa, rairo e insua para o desvío da auga. Modifícase profundamente a fisonomía da parte de illa do rairo de saída, cambiando tamén a súa altura sobre o río. ¿Cantos pobos teñen a sorte de contar no seu centro cun conxunto semellante ao noso?
Coa illa desaparecerá o pequeno bosque de ribeira que contén, e coa intervención na marxe dereita o resto das árbores das que gozamos actualmente nesta zona (na súa maioría ameneiros que se atopan gravemente enfermos na maior parte de Galicia e que, curiosamente e por sorte, estes están sans). Efectivamente, mesmo aquí, no tramo urbano, o noso río conserva unha masa arbórea autóctona considerable, en bon estado de conservación e de recoñecido valor ambiental e paisaxístico. Non podemos esquecer nunca que un bosque non é unha simple suma de árbores. Un bosque é un organismo vivo, un sistema complexo que tarda décadas, se non centos de anos en formarse. Ten que darse unha causa de absoluta forza maior para que se destrúa algo tan valioso, que tarda tanto tempo en formarse.
A varanda á que niste momento podedes asomarvos (diseño do artista sarriao José Díaz Fuentes) tamén será eliminada e sustituída por unha de vidro e aceiro coa duvidosa finalidade de servir de posible barreira á auga en caso de riada.
A esta desfeita engádese a insensatez de ter investido recentemente máis de 700.000 euros dos vosos impostos en proxectos non rematados, como a adquisición e rehabilitación do muíño do Toleiro para centro UNESCO, ou os arranxos feitos neste mesmo paseo e que agora serán levantados novamente.
Con esta realidade na man non temos ninguna dúbida de que o proxecto que se está a executar nesta paraxe foi improvisado específicamente para xustificar un gasto e poder cargalo a subvencións recibidas dende a Unión Europea (Que dirían os nosos concidadáns europeos se soubesen o que facemos cos cartos públicos!).
Se as nosas autoridades pretenden xustificar esta intervención facendo referencia ao necesario plan de encanamento, pedimos que señan coherentes e responsables e que propoñan un auténtico proxecto integral, elaborado de forma participativa, respectuoso co patrimonio cultural e natural, e que sirva para o obxectivo de minorar o risco das riadas, non para obxectivos espúreos como os que acabamos de citar.
O que temos de diante non cumpre o obxectivo para o que están destiñados eses fondos públicos, que é minorar no posible os riscos das inundacións e os danos que as mesmas provocan, sendo únicamente un despilfarro en ornamento e urbanización nesta zona, así como a destrucción e reconstrucción inxustificada de dúas pontes entre outras infraestructuras como vimos de dicir, e tamén a destrucción irreversible do bosque de ribeira. O coste en termos medioambientais, paixasísticos, de patrimonio cultural e económicos nos está xustificado. Seguen sen abordar de forma integral as causas reais dos estragos que provocan as cheas, non se atacan nin se corrixen nos lugares onde se producen. Facer esta análise global que nós propoñemos implica un espíritu moi diferente ó que ven amosando a Confederación Hidrográfica; un espíritu que ten máis que ver con conservar e recuperar, que con destruir inxustificadamente a beleza e a riqueza da nosa contorna. Neste río Sarria as actuacións lévanse a cabo, a excepción da ponte da rúa Castelao, só neste Paseo do Malecón (zona que comprende 300 metros de río e que desde que se fixo nunca se inundou). Porén non se actúa sobre augas arriba: Ribela, Chanto, nin sobre augas abaixo, Campo do Río, Ameneirizas, Camiño Verde, Ponte Vella e Veiguiña, que xunto o Celeiro comprenden case 6 Km de ríos. Tampouco se actúa sobre os regatos que contribúen en gran medida aos asolagamentos, en zonas como a escolar, Vigo de Sarria, barrio da Estación, Insuas, etc., pero que tamén poderían funcionar como ferramentas de regulación. E como colmo da desvergonza e do engano, súmase na denominación do proxecto ao río Celeiro, no que non se vai a facer absolutamente ningunha actuación.
Ao non actuar de forma integral sobre os ríos Sarria e Celeiro, e nos regatos e regos que verten as augas a eles, os riscos e problemas que causan as inundacións non se corrixen senón que quedamos sometidos ao azar de que podan incluso xerar problemas máis graves no futuro inmediato, como recoñecen os propios redactores do proxecto.
Consideramos que certo número de intervencións menos agresivas, ben localizadas e probablemente menos costosas, poderían contribuir a reducir o risco de inundación sen arrasar a riqueza medioambiental, paisaxística e cultural das ribeiras e illas do río Sarria.
De toda esta riqueza, teremos que dar conta o día de mañá aos nosos fillos.
Sobre a base do exposto, a forza que nos da a razón, e a masiva presenza de cidadáns que estamos aquí, DICIMOS:
1º Non queremos quedar impasibles, queremos a inmediata paralización das obras en execución no río Sarria.
MOLLÁMONOS POLO RÍO!!
2º Non estamos en contra dun plan de actuación, senón que pedimos a elaboración, de maneira participativa, dun novo plan.
MOLLÁMONOS POLO RÍO!!!
3º Non queremos un plan que estrague a nosa herdanza; queremos un plan no que se conxugue a disminución dos riscos de enchente, co respeto ao patrimonio de Sarria, tanto histórico-artístico, como etnográfico, cultural, ambiental e paisaxístico, tendo moi presente o enclave da vila no Camiño de Santiago.
MOLLÁMONOS POLO RIO
4º. Non queremos destruir a biodiversidade da ribeira e illas do Malecón, queremos aumentala e protexela para sempre.
MOLLÁMONOS POLO RIO
5º Non queremos actuacións parciais, queremos que se traten ós ríos Sarria e Celeiro e os regatos que neles verten como un so sistema fluvial.
MOLLÁMONOS POLO RÍO!!!
6º Non queremos a inoperancia dos nosos mandatarios. Non somos políticos. Somos veciños que queremos sentarnos a discutir un novo proxecto a elaborar, e que sexa menos agresivo e menos despilfarrador.
“MOLLÁMONOS POLO RÍO!!!
7º Non queremos perder nin 1 € do ornamento asignado. O que queremos é que eses cartos, os nosos, se invistan racionalmente e equitativamente no conxunto das concas dos nosos ríos Sarria e Celeiro.
“MOLLÁMONOS POLO RÍO!!!
Só deste xeito poderíamos dicir que os fondos públicos dos que se dispón son ao fin empregados para o que foron concedidos.
Se os nosos políticos recapacitan, non nos terán enfronte, senón que iremos canda eles ata onde sexa necesario para recabar o apoio doutras administracións públicas e os fondos necesarios para execución dun proxento no que todos esteamos dacordo, que sexa de verdade útil e respectuoso co patrimonio cultural e medioambiental.
Coa vosa presenza hoxe e coa vosa actitude, ao Concello e á Confederación non lles queda outra posibilidade que reconsiderala súa postura. Esiximos parar as obras de inmediato e sentarse a falar coa veciñanza. O prazo se lles esgota, se se segue adiante, os danos serán irreparables. Se non valoran vosa presenza aquí e non queren ver a mensaxe que lles estamos enviando, se non están dispostos a deter a execución e dialogar, nos vindeiros días, anunciaremos novas mobilizacións e que non o dubiden, non imos parar ata que o consigamos.
Si se pode! Plataforma Sarriana polo Río”


Enlaces de interés:

Facebook: Plataforma Sarriana polo Río
Petición en Change.org

- See more at: http://galicia.galiciamaxica.eu/mollamonos-polo-rio/#sthash.jFhjhUxW.dpuf

http://www.rtve.es/alacarta/audios/el-bosque-habitado/bosque-habitado-het-2-mollamonos-polo-rio-04-03-14/2427608/

-----

04 marzo 2014

LUIS EDUARDO CARO MONTEJO (Colombia, 1955)
Mirto

Mirto apuesto y vanidoso
en el patio de la casa,
y todos los días
se levanta con brío
y saluda
las alegres mañanas
con movimientos de hojas armónicas.

Y la fina piel de sus hermosas ramas
abrazan con cariño la bella orquídea,
que un día de radiante luna
llegó, coqueteó y enamoró al mirto.
Oh mirto, orquídea bella,
refugio amoroso y ejemplo de amor.

Y en los veranos largos
las caricias blancas
y perfumes color mirto
abrigan con cariño
la galante flor.


-----

02 marzo 2014

ALBERTO CORTEZ (Argentina, 1940)
Mi árbol y yo



Mi madre y yo lo plantamos
en el limite del patio
donde termina la casa
fue mi padre quien lo trajo
yo tenía cinco años
y el apenas una rama.

Al llegar la primavera
abonamos bien la tierra
y lo cubrimos de agua
con trocitos de madera
hicimos una barrera
para que no se dañara.

Mi árbol brotó,
mi infancia pasó
y hoy bajo su sombra
que tanto creció
tenemos recuerdos
mi árbol y yo.

Con el correr de los años,
con los pantalones largos,
me llegó la adolescencia
fue la sombra de mi árbol
una siesta de verano,
donde perdí la inocencia.

Luego fue tiempo de estudios
con regresos a menudo
pero con plena conciencia,
que iniciaba un largo viaje
solo de ida el pasaje
y así me ganó la ausencia.

Mi árbol quedó,
mi infancia pasó
y hoy bajo su sombra,
que tanto creció
tenemos recuerdos,
mi árbol y yo.

Muchos años han pasado
y por fin he regresado
a mi terruño querido,
y en el límite del patio,
allí me estaba esperando
como se espera a un amigo.

Parecía sonreírme,
como queriendo decirme:
¡Mira, estoy lleno de nidos!
Ese árbol que plantamos
hace veinti... y tantos años
siendo yo apenas un niño.

Aquel que brotó
y el tiempo pasó
mitad de mi vida,
con él se quedó
y hoy bajo su sombra
que tanto creció,
tenemos recuerdos,
mi árbol y yo.

-----